Tatlı meslek hastalığı - 2

Geçen hafta yazdığım yazıyı aslında ikiye böldüm
EKOHABER'e de yazık
Sayfayı yazıyla doldurmayayım ki, patronum biraz reklam koysun
Şaka bir yana gazetelerin tek gelir kaynağı reklamlar.Lütfen bunu yağcılık diye algılamayın ama gerçek bu. Böyle de bir tüyo vermiş olayım sizlere.
Şahsen uzun yıllardır EKOHABER'e reklam veriyorum ve verdiğim reklamların da geri dönüşünü alıyorum.
Ve bu gazeteyi Bursa'da her iş yerinin veya her ticaret ile uğraşan insanın okumasını ve abone olmasını tavsiye ediyorum.
Diyerek geçen hafta kaldığım yerden devam ediyorum
Nasıl ki boş dükkanları gördüğümde aklıma raf geliyorsa, rafla doldurulmuş mağazaları gezince de asla gözüm raflarda dizili malları görmüyor
Yani resmen raflara kilitleniyorum
İşimizin doğası gereği dünyanın her yerini geziyor ve gittiğim ülkelerdeki alışveriş yapılan her yer potansiyel müşteri ve potansiyel fuar alanı gibi geliyor bana.
Mağazalara veya alışveriş merkezlerine gittiğimde; raflara, kancalara, spot tellere, sistemlere, tavana veya dekorasyona kilitleniyorum.
Raflara dizili o güzelim gömlekleri, ayakkabıları, tişörtleri, cicili bicili kıyafetleri görmüyorum, ta ki satış görevlisi "buyrun, nasıl bir şey bakmıştınız dediği ana kadar.
Tıpkı komedi filmi gibi, ben hala incelemelerime devam ederim.En sonunda kendi kendime "yeter artık diyene kadar. Ama elimde değil, gayri ihtiyari yine yaparım irademin dışındaMağazaya gir ve çık işte. İçeride ne satılıyor diye kapının çıkışında sorsalar inanın cevap veremem, o kadar yaniİşte bu da size bir başka meslek hastalığı.
Saygılarımla