ZOR GÜNLER VE EĞİTİM

Ülkemizde yaklaşık olarak 20 milyon öğrenci ve 30 milyon veli mevcut. Bu nedenle eğitim hemen tüm vatandaşlarımızın ortak konusu ve büyük bölümünün birinci derecede önem vermek zorunda olduğu bir gündem maddesi. Ben ilkokulda okurken; öğrenci sayısı çoğalınca ikili öğretime geçildi. Öğrenim hayatımın bittiği 1971 yılına kadar yapılan değişiklikleri anlatmaya kalksam kitap olur. Ama yapılanlar yararlı mı oldu derseniz; bugün bulunduğumuz duruma bakmamız yeterli. Dünyanın 20 BÜYÜK EKONOMİSİ içindeyiz ama eğitim ve öğretim performansında ilk 50 içinde değiliz. Öğrencimiz de, öğreticimiz de düşük klasmanda. Bu durumumuzla nasıl teknoloji devleriyle yarışacağız? Arada saman alevi gibi bazı başarılar olmuyor değil. Ama hepsi o kadar.

Bir kere “Eğitim Yatırımı” yönüne fiziksel olarak baktığımızda; klasik liseleri kurmak kolay. Sadece bina yeterli oluyor. Ama ENDÜSTRİ MESLEK LİSELERİ (EML) öyle değil. Ana binanın yanında veya içinde laboratuvarlar, atölyeler gerekiyor. Bunların içine de aletler, aparatlar, tezgahlar gerekiyor. Ayrıca kullanılacak çeşitli malzemeler için bir döner sermaye oluşturulması lazım. Üstelik bunların bugüne değil, geleceğe hitap edecek bir eğitim için en son teknolojik seviyedeki ihtiyacı karşılamaları gerekir.

Geçirmekte olduğumuz “Corona Günleri” bir gerçeği ortaya çıkardı. Son yıllarda Teknik Eğitime yeterince eğilmemişiz. Onlara çok ihtiyacımız varmış. Ama önemsememişiz. Çünkü klasik okulları kurmak kadar ucuz değil. Paramız yok mu? Var. Teknik Öğretmen, var. Arsa bağışlayıcılarımız var. Ama yönetim bunlara iltifat etmemiş. Şimdi herkes en üst seviyeden başlayarak Endüstri Meslek Lisesi'nin önemini vurguluyor. Neden? Çünkü bu zor dönemde gördük ki o okullar bizim can simidimiz. Onlar her şeyi en teknolojik seviyede yapabiliyorlar. Hatta Öğretmen-Öğrenci birlikteliği ile geliştirmeler ortaya koyuyorlar. Bana bunları söyleten; bir Endüstri Meslek Lisesi mezunu ve mühendis olarak sürekli yakından izlediğim bir konu olmasındandır. Tüm insanlarımız gördüler ki, şu anda çok zorunlu ihtiyacımız olan; Maske, Solunum Cihazı, Dezenfektan, Tulum üretimleri en iyi şekilde Endüstri Meslek Lisesi ATÖLYE ve LABORATUVARLARINDA yapılıyor. Çünkü bu okullarda hazır, bilinçli iş gücü var. Normalde okullar kapalı. Evlerden eğitim yapılıyor. Ama konu fiziksel olunca; haydi atölyeye, laboratuvara.

Bu bana, Kurtuluş Savaşı sırasında göz yaşartıcı bir gayretle sanatkarlarımızın yaptıklarını hatırlattı. Evlerdeki dokuma tezgâhları dâhil, tüm Anadolu bir Üretim Seferberliği yaptı. Sonuç; yedi düvele karşı askerimizin elde ettiği başarı ve bugünkü Cumhuriyetimiz. Bunu yeniden başaracağımıza inanıyorum. Yeterince klasik okullarımız var. Artık TEKNİK EĞİTİME ağırlık verelim. Bu konuda 2019 yılında bu köşede, Dünyadan örnekler veren bir dizi yazı yazdım. Yabancı, gelişmiş ülkelerin bu konuya verdikleri önemi görmek için EKOHABER gazetemizde yer alan o makaleleri bir kez daha gözden geçirmenizi öneriyorum. Eğitim konusunda görüşlerine değer verdiğim yazarlar, öğretim elemanları da bu konuyu çok önem veriyorlar. Bu zor günlerde yapılacak bir Atılım yanımıza kar kalır. Hatta ben Endüstri Meslek Lisesinde (EML) okurken Bayburt’ta kurulacak Erkek Sanat Enstitüsü’nün (o zamanki EML) atölye tezgahlarının bazı parçalarını Trabzon Erkek Sanat Enstitüsü atölyelerinde bizler yapmıştık. Yıl 1963/64. Şimdi; tecrübeli, birikimli, EML’leri bu katkıyı çok daha iyi yaparlar.

Sonuç olarak; Koç Grubu’nun sloganı ile bağlamak istiyorum. “ENDÜSTRİ MESLEK LİSESİ, MEMLEKET MESELESİ”… Coronasız ve Evde Kalmayacağımız günler diliyorum.